گمان می کنم میزان پرداختن آدم ها به مسایل مهم تر و ضروری تر نشان دهنده ی خرد آنها باشد، و به میزانی که به امورات بی اهمیت اصرار کرده اند، بلاهت بیشتری ورزیده اند. برای مثال، استاد بنده از ابتدای هفته ۵۰ بار به من گفته فلان فایل را برایم بفرست، که از نظر من به غایت بی اهمیت و بی محتوا و به درد نخور است - ولی یک بار هم نپرسیده است که آن ماده ی لعنتی تاریخ گذشته که به تو دادم چه جوابی روی ازمایش های تو داد؟ یا مثلا نپرسیده که آنالیزهایت را چطور گرفته ای و هزینه شان را چطور داده ای. چرا؟ چون او احمق است وبنای پرداختن به امورات ضروری ندارد. مانند او نباشیم :)
* البته، هم اکنون که این را می نویسم قدری عصبانی هستم، ولی نه آنقدر که ندانم خود نیز بری از این دوگانه نیستم.
درباره این سایت