سوای دیدنی های شهر پاریس، جدا از حیرت انگیزی کلیسای زیبایِ بلندِ نوتردام و خیلی معمولی بودن برج ایفل و شلوغ پلوغی های شهر در کناره های رود سن، به موزه ی لوور رفتیم. موزه ی لوور، با قسمت های از هنر و تاریخ اروپا، یونان و روم باستان، خاور نزدیک - شامل ایران و بین النهرین - و بخش هنر اسلامی دیدنی بود. حقیقتا دیدنی.
من که بشخصه شیفته ی دیدن مونالیزا نبودم، در این موزه به دنبال قدیمی ترین تمدن های بشری می گشتم. هیچ چیز به اندازه قدمت حیرت انگیز نیست. هیچ تصوری به این اندازه که یک ادمی مقادیر زیادی سال پیش یک مجسمه ای با سنگ تراشیده اعجاب انگیز نیست. قدیمی ترین تمدن ها که در ناحیه بین النهرین و مصر بوده اند را با لذت فراوان می دیدم. آنقدرها چیزی به خاطر ندارم که تعریف کنم - عنوان مجسمه ها و توضیحات آدیو گاید را حفظ نکرده ام! - تنها یک چیز برای تعریف کردن دارم و آن هم حیرت است.
دیدن یک سنگ تراشه مال 7000 سال قبل از میلاد مسیح، یک مجسمه کارگران رود نیل برای 4000 سال قبل از میلاد، دیدن فینکس مصری و ستون های تخت جمشید در بخش "ایران" و دیدن نوشته ی sit-shamshi یک مجسمه ی برنز سومری 3500 سال پیش .
اگر وقت داشتم می توانستم ساعت ها انجا بگردم و هر لحظه بر کوتاهی عمر خود در برابر بلندی تاریخ بشری شگفت زده گردم.
خیلی دوست داشتم در بخش اسلام قرآنی قدیمی یا دست نوشته ای اسلامی پیدا کنم اما از قبل می دانستم آنجا بجز هنر اسلامی چیز دیگری گیرم نمی آید.
از این ها بگذریم، از انجایی که هر پاریس رفته ای بر طبق عادت و رسم، به دیزنی می رود ما نیز راهی دیزنی شدیم. از بلیط گران قیمتش که بگذریم، چیز آنچنان جذابی انجا نیافتیم. بهتر بود از قبل تریپ ادوایزور را چک می کردیم و می فهمیدیم که این تم پارک بیشتر به درد بچه ها می خورد نه ادم های گنده که بروند چرخ و فلک سیندرلا و تونل وحشت پینوکیو سوار شوند! تجربه بود اما می توانست بهتر باشد.
درباره این سایت